اشعار سهراب سپهری

نه تو می مانی

نه اندوه

و نه ، هیچ یک از مردم این آبادی

 به حباب نگران لب یک رود ، قسم

 و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت

 غصه هم ، خواهد رفت

 آن چنانی که فقط ،خاطره ای خواهد ماندلحظه ها عریانند

 به تن لحظه خود ، جامه اندوه مپوشان هرگز

 تو به آیینه

 نه

 آیینه به تو ، خیره شده است

 تو اگر خنده کنی ، او به تو خواهد خندید

 و اگر بغض کنی

 آه از آیینه دنیا ، که چه ها خواهد کرد

 گنجه دیروزت ، پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف

 بسته های فردا ، همه ای کاش ای کاش

 ظرف این لحظه ، ولیکن خالی است

 ساحت سینه ، پذیرای چه کس خواهد بود

 غم که از راه رسید ، در این سینه بر او باز مکن

 تا خدا ، یک رگ گردن باقی است

 تا خدا مانده، به غم وعده این خانه مده