درس مقامات

بلبل زشاخ سرو به گلبانگ پهلوی           می خواند دوش درس مقامات معنوی

یعنی بیا که آتش موسی نمود گل            تا زادرخت نکته توحید بشنوی

مغان باغ قافیه سنجند و بذله گوی         تا خواجه می خورد به غزلهای پهلوی

خوش وقت بوریای گدایی و خواب امن    کاین عیش نیست روزی اورنگ خسروی

جمشید جز حکایت جام از جهان نبرد         زنهار دل مبند در اسباب دنیوی

این قصه عجب شنو از بخت واژگون      ما را بکشت یار به انفاس عیسوی

چشمت به عشوه خانه مردم خراب کرد    مخموریت مباد که خوش مست می روی

دهقان سالخورده چه خوس گفت با پسر   کای نورچشم من بجز از کشته ندروی

ساقی مگر وظیفه حافظ زیاده داد           کاشفته گشت طره دستار مولوی

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو      تاج شاهی را فروغ از گوهر والای تو

آفتاب فتح را هر دم طلوعی می دهد    از کلاه خسروی رخسار مه سیمای تو

گرچه خورشید فلک چشم وچراغ عالم است      روشنایی بخش چشم اوست خاک پای تو

جلوه گاه طابر اقبال گردد هر کجا      سایه اندازد همای چتر گردون سای تو

در رسوم شرع و حکمت با هزاران اختلاف      نکته ای هرگز نشد فوت از دل دانای تو

آب حیوانش زمنقار بلاغت می چکد       طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکرخای تو

آنچه اسکندر طلب کرد و ندادش روزگار      جرعه ای بود از زلال جام جان افزای تو

عرض حاجت در حریم حضرتت محتاج نیست       راز کس مخفی نماند با فروغ رای تو

خسروا پیرانه سر حافظ جوانی می کند       بر امید عفو جان بخش گنه بخشای تو

چراغ خلوتیان

ساقی بیا که یار زرخ پرده برگرفت       کار چراغ خلوتیان باز درگرفت

آن شمع سر گرفته دگر چهره برفروخت      وین پیر سالخورده جوانی زسر گرفت

آن عشوه داد عشق ه تقوی زره برفت       وآن لطف کرددوست که دشمن حذر گرفت

زنهار ازان عبارت شیرین دلفریب    گویی که پسته تو سخن در شکر گرفت

بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود      عیسی دمی خدا بفرستاد و برگرفت

هرحوروش که برمه و خور حسن می فروخت چون تو درا»دی پی کاری دگر گرفت

زینقصه هفت گنبد افلاک پر صداست    کوته نظر ببین که سخن مختصر گرفت

حافظ تو این دعا ز که آموختی که یار    تعویذ کرد شعر ترا و به زرگرفت

خـستگان را چـو طلـب باشد وقوت نبود

خشتگان را چو طلب باشد و قوت نبود   گرتو بیداد کنی شرط مروت نبود

ما جفا از تو ندیدیم و تو خود نپسندی     آنچه در مذهب اصحاب طریقت نبود

خیره آن دیده که آبش نبرد گریه عشق       تیره آن دل که درو شمع محبت نبود

دلت از مرغ همایون طلب و سایه او    زانکه با زاغ و زغن شهپر دولت نبود

گرمن از میکده همت طلبم عیب مکن     شیخ ما گفت که در صومعه همت نبود

چون طهارت نبود کعبه و بتخانه یکیست      نبود خیر درآنخانه عصمت نبود

حافظا علم و ادب ورز که درمجلس خاص       هرکه را نیست ادب لایق صحبت نبود

سرم خوش است سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم

 سرم خوش است و به بانگ بلند می گویم     که من نسیم حیات از پیاله م یجویم

عبوس زهد به وجه خمار ننشیند        مرید خرقه دردی کشان خوشخویم

گر م نه پیر مغان در به روی بگشیاد       کدام در بزنم چاره از کجا جویم

مکن درین چمنم سرزنش به خودرویی     چنانکه پرورشم می دهند می رویم

تو خانقاه و خرابات در میانه مبین        خدا گواه که هر ا که هست با اویم

غبار راه طلب کیمیای بهروزیست            غلام دولت آن خاک عنبرین بویم

زشوق نرگس مست بلند بالایی           چو لاله با قدحافتاده بر لب جویم

شدم فسانه به سرگشتگی چو گیسوی دوست    کشید در خم چوگان خویش چون گویم

بیار می که به عنوای حاف‌از دل پاک   غبار زرق به فیض قدح فرو شویم