/کتاب دِواریم-پاراشای دِواریم-فصل اول/

1.      این است سخنانی که مُشه (موسی) در آن سوی یردِن (سمت مشرق) در بیابان، در آن بادیه مقابل دریای سرخ بین پاران و تُوفِل و لاوان و حَصِرُوت و دیزاها و به تمام (قوم) ییسرائل (اسرائیل) گفت:

2.      از راه کوه «سِعیر» از «حُورِو» تا «قادِش بَرنِیع» یازده روز (راه) است. ‌

3.      در سال چهلم، ماه یازدهم، (روز) اول ماه بود که مُشه (موسی) با فرزندان ییسرائل (اسرائیل) طبق آن‌چه که خداوند به او درباره‌ی آن‌ها فرمان داده بود، سخن گفت.

4.      بعد از این‌که او «سیحُون» پادشاه اِمُوری را که ساکن «حِشبُون» بود و «عُوگ» پادشاه باشان را که ساکن «عَشتارُوت-اِدرِعی» بود شکست داد ...

5.      مُشه (موسی) در آن سوی یردِن (سمت مشرق) در سرزمین «مُوآو» شروع کرد و این توراه را چنین شرح داد.

6.      خداوند خالق ما در حُورِو به ما چنین سخن گفت: ماندن شما در این کوه کافی است.

7.      برگردید به سوی کوهستان اِمُوری و به طرف تمام سرزمین‌های همجوار به طرف آن بیابان و آن کوهستان حرکت کنید. به شِفِلا و نِگِو به ساحل دریا یعنی سرزمین کِنَعَن (کنعان) و لِوانُون تا آن رودخانه‌ی بزرگ یعنی رودخانه‌ی پِرات پیش بروید.

8.      توجه کن آن سرزمین را در برابر شما قرار دادم. بیایید آن سرزمین را که خداوند به پدرانتان یعنی به اَوراهام (ابراهیم)، ییصحاق (اسحاق) و یعقُوو (یعقوب) سوگند یاد نمود که (آن‌را) به آن‌ها و بعد از آن‌ها به نسلشان بدهد وارث شوید.

9.      در آن موقع به شما چنین گفتم: نخواهم توانست به تنهایی زحمات شما را تحمل کنم.

10.  خداوند خالقتان شما را افزون نموده و اینک امروز از زیادی مانند ستارگان آسمان هستید.

11.  خداوند خالق پدرانتان هزار برابر چون شما بر شما بیفزاید، و چنان‌که به شما گفت، شما را برکت دهد.

12.  چگونه من به تنهایی متحمل زحمت و بار و مرافعه‌ی شما شوم.

13.  از بین سبط‌های خود مردانی دانا، فهمیده و معروف بیاورید تا آن‌ها را در رأس شما قرار دهم.

14.  به من جواب داده گفتید: موضوعی که گفتی انجام بدهیم، خوب است.

15.  پس (من) سران سبط‌های شما- مردان دانا و معروف را گرفته آن‌ها را بر شما سران هزاره و صده و پنجاهه و دهه و مأموران اجرا برای سبط‌هایتان قرار دادم.

16.  در آن وقت به داوران شما چنین فرمان دادم. به (اختلاف‌های بین) برادرانتان گوش بدهید و بین هر کس با طرف یهودی یا بیگانه‌اش با عدالت داوری کنید.

17.  در داوری طرفداری نکنید. به موضوع یا به مدعی، چه کوچک چه بزرگ باشد گوش بدهید. از حضور کسی نهراسید چون‌که داوری از آن خداوند است. موضوعی که برای شما دشوار باشد نزد من بیاورید و من به آن گوش خواهم داد.

18.  در آن‌وقت تمام کارهایی‌ را که باید بکنید به شما دستور دادم.

19.  همان‌طوری که خداوند خالقمان به ما فرمان داد از حُورِو حرکت کرده تمام آن بیابان بزرگ و خوفناکی را که دیدید از راه کوه اِمُوری پیموده به قادِش‌بَرنِیع رسیدیم.

20.  به شما اعلام داشتم به کوهستان اِمُوری که خداوند خالقمان به ما می‌دهد رسیده‌اید.

21.  توجه کن خداوند خالقت این سرزمین را پیش تو نهاد. همان‌طور که خداوند پدرانت به تو سخن گفت، بالا آمده (آن‌را) تصرف کن. ترسان و هراسان مباش.

22.  تمام شما پیش من آمدید و گفتید: مردانی را پیشاپیش خود بفرستیم تا آن سرزمین را برای ما تفتیش نمایند و درباره‌ی راهی که از آن خواهیم رفت و شهرهایی که به آن‌ها وارد خواهیم شد برای ما گزارش بیاورند.

23.  این کار به نظر من خوش آمد. دوازده مرد را، از شما، از هر سبط یک نفر انتخاب کردم.

24.  (آن‌ها) به آن کوه رو کرده عازم شدند تا نَخَل اِشکُول رسیدند و در آن جاسوسی کردند.

25.  از میوه‌ی آن سرزمین با دست خود گرفته پیش ما آوردند. به ما گزارش داده گفتند آن سرزمین که خداوند خالقمان به ما می‌دهد، خوب است.

26.  نخواستید عزیمت کنید و از امر خداوند خالق خود تمرد کردید.

27.  در چادرهای خود غرولند کرده گفتید خداوند به خاطر دشمنی با ما، ما را از سرزمین مصر بیرون آورد. تا ما را به دست اِمُوری تسلیم نماید که نابودمان کند...

28.  ما به کجا عزیمت کنیم؟ برادرانمان قلب ما را مشوش نموده گفتند (اهالی آن سرزمین) قومی بزرگ و از ما قدبلندترند. شهرها بزرگ و تا آسمان محصور است و فرزندان عَناق (غول) را هم آن‌جا مشاهده نمودیم.

29.  به شما گفتم از آن‌ها نهراسید و ترس نداشته باشید.

30.  خداوند خالقتان که پیشاپیش شما می‌رود، به همان گونه‌ای که برای شما، در نظر شما، با مصریان عمل نمود برای شما خواهد جنگید.

31.  در بیابان هم دیدی همان‌طوری که مردی فرزندش را نگهداری می‌کند، در تمام راهی که پیمودید تا رسیدنتان به این محل، خداوند خالقتان تو را نگهداری می‌کرد.

32.  و در این مورد شما به خداوند خالقتان ایمان ندارید ...

33.  (خداوندی) که شب در آتش و روز در ابر برای نشان دادن راهی که آن‌را خواهید پیمود پیشاپیش شما می‌رفت تا محلی را برای اردو زدنتان به شما نشان دهد.

34.  خداوند صدای سخنان شما را شنیده خشمگین شد و چنین سوگند یاد نمود:

35.  که از بین مردم این نسل، کسی، آن سرزمین خوبی را که سوگند یاد کردم به پدرانتان بدهم، نخواهد دید.

36.  به جز «کالِو» پسر «یفونه»، به خاطر این‌که کاملاً از خداوند پیروی نمود. او آن‌را خواهد دید و آن سرزمینی را که بر آن گام نهاد به وی و به فرزندانش خواهم داد.

37.  خداوند به خاطر شما به من هم خشم کرده گفت: تو هم وارد آن‌جا نخواهی شد.

38.  «یهُوشوعَ (یُوشَع)» پسر «نون» که پیش تو ایستاده است، وارد آن‌جا خواهد شد. وی را تقویت نما، زیرا او آن (سرزمین) را تقسیم کرده به مالکیت ییسرائل (اسرائیل) درخواهد آورد.

39.  اطفالتان که (درباره‌ی آن‌ها) گفته بودید غارت خواهند شد و فرزندانتان که امروز خوب و بد را تمیز نمی‌دهند، وارد آن خواهند شد. آن‌را به آن‌ها خواهم داد و ایشان وارث آن خواهند شد.

40.  پس شما به سوی بیابان متمایل شده از راه دریای سرخ حرکت کنید.

41.  جواب داده به من گفتید، نسبت به خداوند خطا کردیم، طبق آن‌چه خداوند خالقمان به ما فرمان داده است ما عازم شده جنگ خواهیم کرد. هرکدام وسایل جنگی خود را بسته حاضر شدید تا از آن کوه بالا بروید.

42.  خداوند به من گفت به آن‌ها بگو چون‌که من در میان شما نیستم عزیمت نکنید و نجنگید تا از دشمنانتان شکست نخورید.

43.  به شما گفتم، گوش ندادید. از امر خداوند تمرد کردید و گستاخی نموده از آن کوه بالا رفتید.

44.  اِمُوری که در آن کوهستان ساکن بود، به مقابله با شما درآمده مانند زنبورها شما را تعقیب کردند و شما را در «سِعیر» تا «حُورما» در هم کوبیدند.

45.  برگشتید در حضور خداوند گریستید. خداوند به حرف شما توجه نکرد و به شما گوش نداد.

46.  پس به اندازه‌ی مدت توقف خود (در سایر منزل‌گاه‌ها)، سال‌های زیادی در «قادِش» ماندید.

/مزامیر-71-72-73/

1  در تو ای خداوند پناه برده‌ام، پس تا به ابد خجل نخواهم شد.
2  به عدالت خود مرا خلاصی ده و برهان. گوش خود را به من فراگیر و مرا نجات ده.
3  برای من صخرهٔ سکونت باش تا همه وقت داخل آن شوم. تو به نجات من امر فرموده‌ای، زیرا صخره و قلعهٔ من تو هستی.
4  خدایا مرا از دست شریر برهان و از کف بدکار و ظالم.
5  زیرا ای خداوند یهوه، تو امید من هستی و از طفولیّتم اعتماد من بوده‌ای.
6  از شکم بر تو انداخته شده‌ام. از رحم مادرم ملجای من تو بوده‌ای و تسبیح من دائماً دربارهٔٔ تو خواهد بود.
7  بسیاری را آیتی عجیب شده‌ام. لیکن تو ملجای زورآور من هستی.
8  دهانم از تسبیح تو پر است و از کبریاییِ تو تمامیِ روز.
9  در زمان پیری مرا دور مینداز چون قوّتم زایل شود مرا ترک منما.
10  زیرا دشمنانم بر من حرف می‌زنند و مترصّدان جانم با یکدیگر مشورت می‌کنند
11  و می‌گویند، خدا او را ترک کرده است. پس او را تعاقب کرده، بگیرید، زیرا که رهاننده‌ای نیست.
12  ای خدا از من دور مشو. خدایا به اعانت من تعجیل نما.
13  خصمان جانم خجل و فانی شوند. و آنانی که برای ضرر من می‌کوشند، به عار و رسوایی ملبس گردند.
14  و امّا من دائماً امیدوار خواهم بود و بر همهٔٔ تسبیح تو خواهم افزود.
15  زبانم عدالت تو را بیان خواهد کرد و نجاتت راتمامیِ روز. زیرا که حد شمارهٔ آن را نمی‌دانم.
16  در تواناییِ خداوند یهوه خواهم آمد و از عدالت تو و بس خبر خواهم داد.
17  ای خدا از طفولیتم مرا تعلیم داده‌ای و تا الآن، عجایب تو را اعلان کرده‌ام.
18  پس ای خدا، مرا تا زمان پیری و سفید مویی نیز ترک مکن، تا این طبقه را از بازوی تو خبر دهم و جمیع آیندگان را از تواناییِ تو.
19  خدایا عدالت تو تا اعلیعلیین است. تو کارهای عظیم کرده‌ای. خدایا مانند تو کیست؟
20  ای که تنگیهای بسیار و سخت را به ما نشان داده‌ای، رجوع کرده، باز ما را زنده خواهی ساخت؛ و برگشته، ما را از عمق‌های زمین برخواهی آورد.
21  بزرگیِ مرا مزید خواهی کرد و برگشته، مرا تسلی خواهی بخشید.
22  پس من نیز تو را با بربط خواهم ستود، یعنی راستیِ تو را ای خدای من، و تو را ای قدوس اسرائیل با عود ترنم خواهم نمود.
23  چون برای تو سرود می‌خوانم لبهایم بسیار شادی خواهد کرد و جانم نیز که آن را فدیه داده‌ای.
24  زبانم نیز تمامیِ روز عدالت تو را ذکر خواهد کرد. زیرا آنانی که برای ضرر من می‌کوشیدند، خجل و رسوا گردیدند.

1  [مزمور سلیمان] ای خدا، انصاف خود را به پادشاه ده و عدالت خویش را به پسر پادشاه!
2  و او قوم تو را به عدالت داوری خواهد نمود و مساکین تو را به انصاف.
3  آنگاه کوه‌ها برای قوم سلامتی را بار خواهند آورد و تلها نیز در عدالت.
4  مساکین قوم را دادرسی خواهد کرد؛ و فرزندان فقیر را نجات خواهد داد؛ و ظالمان را زبون خواهدساخت.
5  از تو خواهند ترسید، مادامی که آفتاب باقی است و مادامی که ماه هست تا جمیع طبقات.
6  او مثل باران برعلفزارِ چیده شده فرود خواهد آمد، و مثل بارشهایی که زمین را سیراب می‌کند.
7  در زمان او صالحان خواهند شکفت و وفور سلامتی خواهد بود، مادامی که ماه نیست نگردد.
8  و او حکمرانی خواهد کرد از دریا تا دریا و از نهر تا اقصای جهان.
9  به حضور وی صحرانشینان گردن خواهند نهاد و دشمنان او خاک را خواهند لیسید.
10  پادشاهان ترشیش و جزایر هدایا خواهند آورد. پادشاهان شَبا و سَبا ارمغانها خواهند رسانید.
11  جمیع سلاطین او را تعظیم خواهند کرد و جمیع امّت‌ها او را بندگی خواهند نمود.
12  زیرا چون مسکین استغاثه کند، او را رهایی خواهد داد و فقیری را که رهاننده‌ای ندارد.
13  بر مسکین و فقیر کَرَم خواهد فرمود و جانهای مساکین را نجات خواهد بخشید.
14  جانهای ایشان را از ظلم و ستم فدیه خواهد داد و خون ایشان در نظر وی گرانبها خواهد بود.
15  و او زنده خواهد ماند و از طلای شبا بدو خواهد داد. دائماً برای وی دعا خواهد کرد و تمامی روز او را مبارک خواهد خواند.
16  و فراوانیِ غله در زمین بر قلهٔ کوه‌ها خواهد بود که ثمرهٔٔ آن مثل لُبنان جنبش خواهد کرد. و اهل شهرها مثل علف زمین نشو و نما خواهند کرد.
17  نام او تا ابدالآباد باقی خواهد ماند. اسم او پیش آفتاب دوام خواهد کرد. آدمیان در او برای یکدیگر برکت خواهند خواست و جمیع امّت‌های زمین او را خوشحال خواهند خواند.
18  متبارک باد یهوه خدا که خدای اسرائیل است.که او فقط کارهای عجیب می‌کند.
19  و متبارک باد نام مجید او تا ابدالآباد. و تمامیِ زمین از جلال او پر بشود. آمین و آمین.
20  دعاهای داود بن یسی تمام شد.

1  [مزمور آساف] هرآینه خدا برای اسرائیل نیکوست، یعنی برای آنانی که پاکدل هستند.
2  و امّا من نزدیک بود که پایهایم از راه در رود و نزدیک بود که قدمهایم بلغزد.
3  زیرا بر متکبران حسد بردم چون سلامتیِ شریران را دیدم.
4  زیرا که در موت ایشان قیده‌ا نیست و قوّت ایشان مستحکم است.
5  مثل مردم در زحمت نیستند و مثل آدمیان مبتلا نمی‌باشند.
6  بنابراین گردن ایشان به تکبر آراسته است و ظلم مثل لباس ایشان را می‌پوشاند.
7  چشمان ایشان از فربهی بدر آمده است و از خیالات دل خود تجاوز می‌کنند.
8  استهزا می‌کنند و حرفهای بد می‌زنند و سخنان ظلمآمیز را از جای بلند می‌گویند.
9  دهان خود را بر آسمانها گذارده‌اند و زبان ایشان در جهان گردش می‌کند.
10  پس قوم او بدینجا برمی‌گردند و آبهای فراوان، بدیشان نوشانیده می‌شود.
11  و ایشان می‌گویند، خدا چگونه بداند و آیا حضرت اعلی علم دارد؟
12  اینک، اینان شریر هستند که همیشه مطمئن بوده، در دولتمندی افزوده می‌شوند.
13  یقیناً من دل خود را عبث طاهر ساخته و دستهای خود را به پاکی شستهام.
14  و من تمامیِ روز مبتلا می‌شوم و تأدیب من هر بامداد حاضر است.
15  اگر می‌گفتم که چنین سخن گویم، هر آینه بر طبقهٔ فرزندان تو خیانت می‌کردم.
16  چون تفکر کردم که این را بفهمم، در نظر من دشوار آمد.
17  تا به قدسهای خدا داخل شدم. آنگاه در آخرت ایشان تأمل کردم.
18  هر آینه ایشان را در جایهای لغزنده گذارده‌ای. ایشان را به خرابیها خواهی انداخت.
19  چگونه بَغْتَهًٔ به هلاکت رسیده‌اند! تباه شده، از ترسهای هولناک نیست گردیده‌اند.
20  مثل خوابِ کسی چون بیدار شد، ای خداوند همچنین چون برخیزی، صورت ایشان را ناچیز خواهی شمرد.
21  لیکن دل من تلخ شده بود و در اندرون خود، دل ریش شده بودم.
22  و من وحشی بودم و معرفت نداشتم و مثل بهایم نزد تو گردیدم.
23  ولی من دائماً با تو هستم. تو دست راست مرا تأیید کرده‌ای.
24  موافق رأی خود مرا هدایت خواهی نمود و بعد از این مرا به جلال خواهی رسانید.
25  کیست برای من در آسمان؟ و غیر از تو هیچ چیز را در زمین نمی‌خواهم.
26  اگرچه جسد و دل من زائل گردد، لیکن صخرهٔ دلم و حصهٔ من خداست تا ابدالآباد.
27  زیرا آنانی که از تو دورند هلاک خواهند شد. و آنانی را که از تو زنا می‌کنند، نابود خواهی ساخت.
28  و امّا مرا نیکوست که به خدا تقّرب جویم. بر خداوند یهوه توکّل کرده‌ام تا همهٔٔ کارهای تو را بیان کنم.